Takayama betekent hoge berg en is gelegen op de westelijke helling van het Gifu-ken. Takayama was de stad van de timmerlieden en men zegt dat zij vooral een rol hebben gespeeld bij de opbouw van Kyoto en Nara.
Een schoon stadje dat vooral oudheid uitademt. Tijdens het bezoek van mijn ouders was er een festival dat je zeker niet mag missen stond er in het boekje. Zo doende reden we er naar toe. Schone praalwagens en hier en daar boven op de praalwagens speelde er een poppenspel zich af. Druk, druk was het toen!
Ondertussen ben ik er al twee keer geweest. Deze keer met Els, Sid en Ludo de trein genomen. De schoonheid blijft maar deze keer heerste er zo een vredige stilte wat het verblijf zeer aangenaam maakte.
De eerste dag hebben we een oude stokerij van Sake bezocht, een museum en een volkshuis. Wat rondgeslenterd door de rustgevende straatjes met houten huisjes. Op zoek naar bepaalde antieke winkeltjes die ik niet meer terug, vond maar winkeltjes genoeg!
Tegen de avond zijn we in een volks restaurantje beland. Schoenen uit en op de knieën zitten. Over de gehele lengte staat er in het midden van de tafel een soort langwerpige barbecue in een afgebakende bak zand. Ik kan u garanderen het was overheerlijk!!! In het begin was het een beetje sukkelen en de volle schone karakteriserende madam met een charisma om voor te buigen haalde haar moederlijke aangeboren wijsheid boven en begon in ons plaats te bakken. Plots was het stil en voelde ik mij heel warm thuis. Ze vulde onze borden, riep er af en toe een dienstertjes bij, zodat die konden zien hoe je bepaalde dingen bakt. En wij smulden braaf onze groeiende bordjes leeg met op regelmatige basis een ongecontroleerde mmmm...
Voldaan rolden we naar buiten op zoek naar de nacht.
En net toen Sid de magische woorden uitsprak: “Ik ben hier in Japan nog geen 1 zat Japannerke tegen gekomen”, begon iedereen spontaan op straat, te giechelen, te lallen en 
om ter scheefst te lopen. Maar de scheefste zat in een karaoké bar. En toen zei Sid: “Allez, ik verstaan er normaal ook niks van maar dan kan je toch nog iets af lezen van iemand zijn mimiek! Maar den deze heeft gene mimiek die zegt alleen maar zzjffjz en ik word nat."
Madame wil sluiten, zoon lief wil zijn scheve vader naar huis brengen, maar vader lief houdt zich met zijn laatste krachten vast aan den toog. Na verschillende malen links en rechts te hebben gewandeld in dezelfde straat en iedereen door elkaar tegen zoon lief gezegd te hebben. "We no sleep, we party, you know good place?" Vraagt hij om raad aan zijn scheve vader en zatte madam. Begeleid door onze makker met nen gratis Taxi lift geraken we in een ander soort paradijs.
Met een goed gevuld water-ontbijt, de één wat stiller en ikke vooral vol lachs wandelen we naar het Hida Folk Village.
Moet ge weten ge krijgt een kaart mee maar er ontbreken enkele straatjes. 
Na een 40 tal minuutjes onder de zon weten we het niet meer zo goed. Een vriendelijke Japanner die Frans spreekt geeft ons een lift naar waar we moeten zijn. Ja, dit hadden we nooit gevonden. En onze man vond het raar dat er buitenlanders daar rond liepen en daarom was hij gestopt. Totally lost!
Schoon de Hida Folks Village. Net een beetje Bokrijk. Ge kunt daar zien hoe ze vroeger leefden. Huizekes met aarden vloer, boerderijtjes, huizekes waar er werd geweven, hout bewerkt... en dit in een schone harmonische omgeving.
Dan te voet terug afgezakt naar het station en hier en daar langs de weg winkeltjes en voornamelijk hout bewerking gezien. Moe maar tevreden terug naar huis.
Onze Jonathan wordt in September 3 jaar. Dat wil zeggen dat hij dan naar de kleuterschool gaat. Hij staat er helemaal voor te springen. Elke dag komt de school ter sprake. Hij gaat met de bus naar eigen zeggen. En natuurlijk heeft hij dan ook een boekentas nodig.
Deze morgen is hij dan toegekomen. Jonathan is helemaal in de wolken. Hij wou hem zelfs aanhouden in zijn bed om een dutje te gaan doen.
