Ode aan mijn vrienden

Vrienden, ouders en zeker int schoon!
Ik groet u allen en dank u voor de heerlijke tijd. Fijn om jullie allen terug te zien, te voelen, te horen en te mogen ervaren!
Vol lof spreek ik hier over jullie in het reizende land, maar aan de gezichten te zien ligt mijn accent niet voor de hand.
Heb mijn duimen opgestoken en zoooo gedaan maar helaas jullie hebben hier geen faam.
Maar het geeft niet vrienden, ouders en familie in het schoon zolang dat ons gezinneke hier woon. T.
Zijn er Belgskes met nen Japanse slag die jullie hier zeer hoog dragen in “onzer” bolleke vlag.

Ik dank u nogmaals en groet u tot ziens!

Carmen.

een maand alleen

Omdat het weeral ontiegelijk lang geleden is dat ik via deze weg nog eens iets van ons heb laten horen ga ik nu toch een poging doen. Ik merk van mezelf dat ik het wel leuk vind dat er berichten op mijn blog staan, maar dat ik het hoe langer hoe minder leuk vind om er weer iets op te zetten. Gelukkig vind ik het wel plezant eens ik er aan begonnen ben. Bij deze...
Afgelopen maand ben ik hier alleenstaande geweest. Carmen en Jonathan zijn voor een maandje terug naar België gevlogen. Ik heb hun natuurlijk erg gemist, maar ik wist ook dat het maar voor een maandje was en dat ze dus snel terug zouden komen. Dat is gisteren ook gebeurd dus wij blij. Ze zijn beide heel moe van de lange reis en liggen in hun bedje te slapen. Ze hebben ook allebei een serieuze verkoudheid. Gelukkig heeft Jonathan in België leren snutten in een zakdoek
In tussentijd is er hier niet zo heel veel gebeurd. Ik heb veel en lang gewerkt. Normaal doe ik hier weinig of geen overuren omdat ik anders geen tijd met mijn gezinnetje kan doorbrengen. Hoewel de Japanners deze gewoonte niet hebben respecteren ze mijn keuze daarin toch. De afgelopen maand heb ik wel veel uren geklopt en gemerkt dat dat op den duur toch wel zwaar is. Dagen van 12 uur (1 uur lunchpauze al afgetrokken) zijn geen uitzondering. In de praktijk betekent dat rond 10 uur 's avonds eten, dan nog een uurtje in de zetel hangen en een uurtje later gaan slapen om de volgenden dag terug om 7 uur op te staan om te gaan werken.
In het weekend moet er dan stoom worden afgelaten en uitgerust. Het eerste weekend was Ann-Sophie, Benny zijn geliefde, hier op bezoek. We hebben haar Nagoya by night en onze stamtoog laten zien. Die eerste week had ik Bart op bezoek op mijn appartement zodat de tortelduifjes wat privacy hadden. Gezelligen boel hier.
Het tweede weekend zijn we naar een rugbymatch gaan zien. Niet naar Bart zijn ploeg maar naar de Toyota ploeg die in eerste klasse speelt en in tegenstelling tot de Nagoya Grampus wel goed is. Omdat ons bedrijf de ploeg sponsort mochten we gratis binnen. We kregen er zelfs een T-shirt bovenop. Iedereen blij! Rugby is een plezante sport om naar te kijken. Veel beweging op het veld gecombineerd met primitief gedrag zoals elkaar omver duwen en lopende tegenspelers hardhandig tegen de grond werken. Onze ploeg was veel beter als de andere en heeft dan ook gewonnen. De medespelers van Bart zijn ploeg waren er ook. Ze hebben ons na de match uitgenodigd op een home-BBQ in Nissin. Ons dorp. Het was daar gezellig. Vooral wij waren gezellig eigenlijk. De meeste andere genodigden lagen te hangen in de zetel. Aan de klap geraakt met nen Amerikaan die Miles heet. Hem al snel omgedoopt tot Kilometers. Veel handiger. Hem proberen uitleggen hoe dat de Belgische politieke situatie momenteel ineen zit. Hopeloze zaak. Na afloop te voet naar huis. Benny wist dat als we door dit veld gingen we voor onze deur zouden uitkomen. Bleek een rijstveld ( = nat) te zijn. Bart zijn schoen stak ergens in de modder. Ni meer teruggevonden. Hilarische toestand. Op zijn sok naar huis. Goe gelachen.
Het derde weekend zijn we vrijdagavond naar Nagoya gegaan, en wel naar Club Mago voor een danske te placeren. Er kwam ne Zwitsersen DJ spelen die zich Luciano laat noemen maar eigenlijk Lucien noemt. Vree gezellige keet en plezante Zwitsers op de koop toe. Echt goe geamuseerd. Lang geleden da ik nog eens gedanst had. Laat (of vroeg) gaan slapen. Volgende morgen wakker gebeld door Bart om naar de voetbal te gaan zien. Nog ni helemaal helder. Snel vertrokken en der weer in gevlogen. Slechte match ( 0-0 ), wel plezant. Daarna nog pinten gaan pakken met de Kiwi. Altijd lachen met dieje kerel.
Het laatste weekend ten slotte was ik wa ziekskes. En tevens moest er gekuist en opgeruimd worden zodat mijn vrouw op een relaxte manier kan thuiskomen. Alles proper gemaakt en vooral veel gerust.
En dan gisteren vrijdag samen met Bart naar de luchthaven gereden om Carmen en Jonathan op te halen. Een blij weerzien.