Rode bladeren

Het was weer een fijn weekend. Vrijdagavond hebben we met 1 dag vertraging mijn verjaardag gevierd. Carmen had surinaams gekookt: Roti. Van t lekkerste wat er is! Heel veel werk om te maken maar waanzinnig goed. Bart en Benny zijn komen eten en ook een beetje drinken. Jonathan was ook heel blij met het bezoek. Hij heeft heel den avond zot gedaan met zijn grote vrienden.
Zaterdag was het weer feest voor hem want hij mocht heel de middag op bezoek bij de jongens. Wij zijn ondertussen op zoek gedaan naar een cado voor hem. Daarover volgende week. `s Avonds had Benny lekker gekookt dus dat was ook heel fijn.
Zondagmiddag eerst naar de kapper. Grappige oudere dames daar. Ik had nen Humo mee met een fotoke van Koen Wauters. Die zijn kapsel wil ik wel. Het trekt er ni echt op maar ik vind het wel goed.

Terug van de kapper nog snel iets gegeten en dan op stap. De jongens gaan ophalen en dan richten Korankei. Het is ook hier herfst en dan zijn de bladeren heel mooi. Het is een Japans hoogtepunt in het jaar om op een mooie plaats naar de rode bladeren te gaan kijken. Wij dus ook. Een beetje file onderweg want er hadden blijkbaar veel mensen het zelfde plan. En het was inderdaad wel mooi. Eerst door een straatje met allemaal eetkraampjes en veel volk en dan een mooi zicht op een vallei met een riviertje, een rood brugje en vooral veel bomen natuurlijk. Eens over het brugje gaan er twee wegjes omhoog, eentje naar links en eentje naar rechts. Jonathan koos links dus zijn we hem gevolgd. Een mooie helling op langs een keurig padje met trappen. Jonathan heeft een hele hoop trappen zelf genomen maar op den duur moesten we hem toch dragen. Papa pakken? Bart pakken? Benny pakken. Ieder om toer.
Boven op de berg stond een soort van kioskje om even uit te rusten. Er lagen ook twee bezems dus hebben Jonathan en Bart van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat bladeren bijeen te vegen.
Stillekesaan terug naar beneden. Langs den andere kant deze keer. Onderweg hier en daar een klein tempeltje tegengekomen en beneden een grotere. Ondertussen begon het wat donker te worden. Dat was de bedoeling. Op aanraden van grote baas Watanabe san zijn we iets later vertrokken om de plek ook te zien in het donker. Dan gaan namelijk de lichten aan in het bos wat resulteert in een feeërieke sfeer. Mooi mooi. Perfecte moment om een groepsfotootje te laten maken. Of twee.
Door de eetkraampjes terug afgedaald. Auto gezocht en weer naar Nissin gereden. Als afsluiter van een leuke dag nog veel teveel gegeten in de chinees achter den hoek.

Ode aan mijn vrienden

Vrienden, ouders en zeker int schoon!
Ik groet u allen en dank u voor de heerlijke tijd. Fijn om jullie allen terug te zien, te voelen, te horen en te mogen ervaren!
Vol lof spreek ik hier over jullie in het reizende land, maar aan de gezichten te zien ligt mijn accent niet voor de hand.
Heb mijn duimen opgestoken en zoooo gedaan maar helaas jullie hebben hier geen faam.
Maar het geeft niet vrienden, ouders en familie in het schoon zolang dat ons gezinneke hier woon. T.
Zijn er Belgskes met nen Japanse slag die jullie hier zeer hoog dragen in “onzer” bolleke vlag.

Ik dank u nogmaals en groet u tot ziens!

Carmen.

een maand alleen

Omdat het weeral ontiegelijk lang geleden is dat ik via deze weg nog eens iets van ons heb laten horen ga ik nu toch een poging doen. Ik merk van mezelf dat ik het wel leuk vind dat er berichten op mijn blog staan, maar dat ik het hoe langer hoe minder leuk vind om er weer iets op te zetten. Gelukkig vind ik het wel plezant eens ik er aan begonnen ben. Bij deze...
Afgelopen maand ben ik hier alleenstaande geweest. Carmen en Jonathan zijn voor een maandje terug naar België gevlogen. Ik heb hun natuurlijk erg gemist, maar ik wist ook dat het maar voor een maandje was en dat ze dus snel terug zouden komen. Dat is gisteren ook gebeurd dus wij blij. Ze zijn beide heel moe van de lange reis en liggen in hun bedje te slapen. Ze hebben ook allebei een serieuze verkoudheid. Gelukkig heeft Jonathan in België leren snutten in een zakdoek
In tussentijd is er hier niet zo heel veel gebeurd. Ik heb veel en lang gewerkt. Normaal doe ik hier weinig of geen overuren omdat ik anders geen tijd met mijn gezinnetje kan doorbrengen. Hoewel de Japanners deze gewoonte niet hebben respecteren ze mijn keuze daarin toch. De afgelopen maand heb ik wel veel uren geklopt en gemerkt dat dat op den duur toch wel zwaar is. Dagen van 12 uur (1 uur lunchpauze al afgetrokken) zijn geen uitzondering. In de praktijk betekent dat rond 10 uur 's avonds eten, dan nog een uurtje in de zetel hangen en een uurtje later gaan slapen om de volgenden dag terug om 7 uur op te staan om te gaan werken.
In het weekend moet er dan stoom worden afgelaten en uitgerust. Het eerste weekend was Ann-Sophie, Benny zijn geliefde, hier op bezoek. We hebben haar Nagoya by night en onze stamtoog laten zien. Die eerste week had ik Bart op bezoek op mijn appartement zodat de tortelduifjes wat privacy hadden. Gezelligen boel hier.
Het tweede weekend zijn we naar een rugbymatch gaan zien. Niet naar Bart zijn ploeg maar naar de Toyota ploeg die in eerste klasse speelt en in tegenstelling tot de Nagoya Grampus wel goed is. Omdat ons bedrijf de ploeg sponsort mochten we gratis binnen. We kregen er zelfs een T-shirt bovenop. Iedereen blij! Rugby is een plezante sport om naar te kijken. Veel beweging op het veld gecombineerd met primitief gedrag zoals elkaar omver duwen en lopende tegenspelers hardhandig tegen de grond werken. Onze ploeg was veel beter als de andere en heeft dan ook gewonnen. De medespelers van Bart zijn ploeg waren er ook. Ze hebben ons na de match uitgenodigd op een home-BBQ in Nissin. Ons dorp. Het was daar gezellig. Vooral wij waren gezellig eigenlijk. De meeste andere genodigden lagen te hangen in de zetel. Aan de klap geraakt met nen Amerikaan die Miles heet. Hem al snel omgedoopt tot Kilometers. Veel handiger. Hem proberen uitleggen hoe dat de Belgische politieke situatie momenteel ineen zit. Hopeloze zaak. Na afloop te voet naar huis. Benny wist dat als we door dit veld gingen we voor onze deur zouden uitkomen. Bleek een rijstveld ( = nat) te zijn. Bart zijn schoen stak ergens in de modder. Ni meer teruggevonden. Hilarische toestand. Op zijn sok naar huis. Goe gelachen.
Het derde weekend zijn we vrijdagavond naar Nagoya gegaan, en wel naar Club Mago voor een danske te placeren. Er kwam ne Zwitsersen DJ spelen die zich Luciano laat noemen maar eigenlijk Lucien noemt. Vree gezellige keet en plezante Zwitsers op de koop toe. Echt goe geamuseerd. Lang geleden da ik nog eens gedanst had. Laat (of vroeg) gaan slapen. Volgende morgen wakker gebeld door Bart om naar de voetbal te gaan zien. Nog ni helemaal helder. Snel vertrokken en der weer in gevlogen. Slechte match ( 0-0 ), wel plezant. Daarna nog pinten gaan pakken met de Kiwi. Altijd lachen met dieje kerel.
Het laatste weekend ten slotte was ik wa ziekskes. En tevens moest er gekuist en opgeruimd worden zodat mijn vrouw op een relaxte manier kan thuiskomen. Alles proper gemaakt en vooral veel gerust.
En dan gisteren vrijdag samen met Bart naar de luchthaven gereden om Carmen en Jonathan op te halen. Een blij weerzien.

De berg Fuji

Zaterdag stond er voetbal op het program. En het was niet echt bij de deur. Redenen om pak zak en een beetje op het gemak te doen.

Moet ge weten dat ge hier tussen de 50 en 100 kilometer per uur mag rijden op de autosnelweg. Zoals gewoonlijk vertrokken we met de vaste kern: Bart, Benny en wij drietjes natuurlijk. Tien minuten later reden we achter onze vier Japanse voetbalfanaten.

Na een anderhalf uur rijden namen we de afslag P en parkeerden daar onze auto. Het is dus niet aan zo een wegrestaurant dat wij kennen in België maar het is net of ge in een pretpark terecht bent gekomen. Gezellige kraampjes, een koffiehuisje, bankjes, boompje en zelfs een hondje trapje oei. Ja, ja hier reist de keffer ook mee!

Sushi, groentjes en visjes met een frakje krokant, genaamd Tempura, behoorde tot onze tweede stop. Locatie: een overdekte vismarkt (niet stinkend naar vis). Het “restaurantje”zou je misschien op het eerste zicht voorbij lopen omdat het wat verstopt ligt tussen de kraampjes vis, krab, inktvis, oesters, slakken, en ja zelfs klaargemaakte dolfijn en andere gefrituurde lekkernijen. We hebben een kleine vijfentwintig minuutjes moeten wachten voor we binnen konden. Niets in vergelijking met de wachtende rij aan de overkant. Ja, ja daar zal het eten wel lekkerder zijn, maar te kostbaar voor onze tijd.

Wandelen op een zwart strand! Wie zou zo iets kunnen verzinnen? Uitkijkend over de zee, dromend van een legende. Smijtend met steentjes in een plas en stenen om het verst. Kindjes tekenend in het zand. Koppeltjes over elkander gebogen, vrienden staand of in het zand, spelend met de kinders. Maar nergens was de Mount Fuji de hoogste berg van Japan te bespeuren. Morgen zeiden we, nu naar ons hotel!
Een trendy inkom en een stijlvolle kamer. Op naar de voetbal! Ingecheckte mister Dohn!

Aangemoedigd door hun fans die sprongen uit volle borst. 0-3 verloren. Nee, nee het mocht weer niet baten. Onze Japanse vrienden uitgezwaaid, die reden naar huis. Wat een supporters!

Ja, daar is ie! De Mount Fuji! Trek een foto snel!

Van uit de auto kijken we naar de berg. Zoveel minuten later bochten en bochten naar boven. We rijden op de Mount Fuji met ons hoofd in de wolken! Koud is het als ge het raam open doet. Eenmaal door de wolken, parkeren we onze auto en gaan te voet naar boven. We kijken uit op een spierwit landschap van wolken onbegrensd. Ik begin te dromen. Eten klinkt er. Ja goed idee! Wat een lunch! Niet het eten maar gewoon het feit, we zitten wel op 2400 meter hoog in de open lucht op een bank aan een tafel, in de zon en dan nog eens met een uitzicht op een koninkrijk die bedekt is met een héél dik sneeuwwit tapijt.

Nog een Safari kunnen we mee pakken. Een schone afsluiter voor het weekend dacht ik. Maar Helaas. Van het moment dat we de oprit opreden, tot dat we het Safaripark buiten waren hebben we bumper aan bumper aangeschoven. Neem een drietal uur! Af en toe moesten we wel stoppen voor een leeuw of 1 of ander dier. Net of je in de file zit op de E19 (iets meer natuur) en ze roepen op de radio af: deuren en ramen dicht houden. Gevaarlijke dieren lopen hier rond.

Maar gelukkig konden we echt ons weekend afsluiten in een gezellig Italiaans restaurantje. Met de terugreis voor de deur.

Zo dat was het dan weer! Houd jullie goed en tot de volgende! Groetjes van ons drie.

vissen zien

Afgelopen weekend was den Benny zijn zus en haar vriendin op bezoek in Nissin. Ter gelegenheid van hun bezoek had Benny een uitstapke gepland op zaterdag.
We zijn 's middags vertrokken naar de haven van Nagoya met de trein. Een dik uur onderweg en 3 keer overstappen. Jonathan vond het natuurlijk al fantastisch want hij heeft een zwak voor alles waar wielen onder staan. Het werd alleen maar beter want aangekomen zagen we een grote oranje boot met een helikopter op. Mooi!
Het uiteindelijke doel van onze dagtrip lag een beetje verderop: een groot aquarium-complex met allerlei soorten vissen en zeezoogdieren. Direct bij het binnenwandelen loop je naar een muur van plexiglas met daarachter een enorm bad met dolfijnen in. Best wel indrukwekkend. Verderop was er een soort tentoonstelling over dolfijnen en walvissen. Met skeletten en geraamtes en informatie over hoe ze leven en zo. In een ander, nog groter aquarium een beetje verder zwom een orka. Wat een beest. Enorm groot. Veel groter als verwacht eigenlijk. Die zwom daar wa toerkes op zijn rug aan een behoorlijke snelheid zonder veel te bewegen. Een beetje magisch om zo'n kolos daar rustig te zien wezen. In hetzelfde bad zwommen ook nog 2 dolfijnen die veel weg hebben van varkens wanneer ze onderste boven zwemmen.
Rond 3 uur zijn we gaan klaarzitten voor de dolfijnen show. Op de eerste rij. De show op zich was ni slecht maar we hadden er meer van verwacht. Het was een beetje kort en veel gebabbel en geleuter tussen door. Het moet wel gezegd. Een dolfijn met een geel hoedje is wel de moeite. Een beetje later blies hij het hoedje weg met zijn spuitgat.
In het andere gebouw van het complex zitten vissen met kieuwen en zeeschildpadden alsook enkele pinguïns. Sommige vissen zijn echt wel raar terwijl andere dan weer ongelooflijk kleurrijk zijn. Jonathan was hier enthousiaster dan bij de dolfijnen. Zoveel vissen. En dan nog schildpadden ook. Dikke pret.
Zoals alles in Japan sluiten de attracties hier redelijk vroeg, dus rond 5 uur. In de buurt nog een wandelingske gedaan. Even uitgerust aan de fontein en dan naar Italië. Een Italiaans stadje achter de hoek compleet met gondels en David van Michelangelo. Het deed deugd om nog eens in Europa te zijn. De spaghetti kon wel beter.

Jonathan 2 jaar

Vorige Maandag is Jonathan 2 jaar geworden. Ik (Toon) had daarom een dagje vrij genomen. Zondagavond hebben we ons apartement vol slingers en ballonnen gehangen. Toen hij `s morgens wakker werd keek hij zijn ogen uit. Mooi! Zei hij. We hadden de dag ervoor een kraan voor hem gekocht waar hij kan opzitten. Ook mooi. Hij is er heel blij mee. Vervolgens hebben we samen naar een videoboodschap van de familie Lenaerts gekeken ter ere van zijn verjaardag. Altijd als het gedaan was zei hij: 'Nog is'. En zo hebben we het samen ne keer of negen gezien.
In de voormiddag zijn we nog even naar de winkel geweest voor boodschappen voor het feest `s avonds. We hebben ook een stoeltje gekocht op zijn maat waar hij heel graag in zit. Een dutje wou hij op zijn verjaardag ni doen. Dan hebben we maar wat boekjes gelezen in de plaats. In de namiddag nog even naar de speeltuin geweest om te schommelen. Daar hadden we nog veel geluk, er was een kindje aan het spelen in de zandbak met een kraan en een camion. Eerst wat toekijken en daarna mocht hij zelf wat met de kraan spelen. Teruggeven ging niet van harte maar na enig aandringen heeft hij dat toch flink gedaan.
Ondertussen begon de avond al te vallen (dat gebeurt hier redelijk snel, tegen 7 uur is het donker). Ook de opwinding nam toe want de heren Bart en Benny kwamen speciaal voor Jonathan bij ons eten en feest vieren. Toen ze er eindelijk waren was hij door het dolle heen. Natuurlijk eerst zijn nieuwe kraan, stoel en boeken laten zien. De mannen hadden ook feesthoedjes meegebracht. We hebben er elk eentje opgezet (en heel den avond opgehouden), behalve Jonathan, hij vond da maar irritant met da elastiekske enzo. Aan tafel om heerlijke spaghetti te eten. Buikjes vol. Wijntje en appelsiensap erbij. En dan afgesloten met pannekoeken met ijs en chocoladesaus. Genieten.
Bart en Benny hadden ook een cadeau bij. Een soort van parking met kranen en liften aan. Hij is er heel den avond mee bezig geweest. En natuurlijk ondertussen iedereen doen meespelen (af en toe onderbroken voor vuurwerkjes op ons balkon). Ondertussen was het laat geworden. Al ver voorbij slapenstijd. Hij was dan ook heel moe. Hij wou nog wel iets vertellen maar de volgende seconde sliep hij al. We hebben er allemaal van genoten en Jonathan nog het meest denk ik. Het was een echt feest!

zondag op de berg

Dit weekend was opt gemakske. Zaterdag niet zoveel gedaan, over het algemeen rustig thuisgezeten. Bart en Benny zijn zaterdagavond naar de voetbal geweest. En voor die ene keer da ik ni meeging hebben ze gewonnen. En dan nog met 5-0! Alle vijf botten ging den telefon.

Zondag eerst op zoek gegaan naar lekker brood. Het brood da je hier normaal vindt is niet echt lekker. Meestal wit brood dat niet lang genoeg gebakken is. Als je er op duwt is het plat. Uiteindelijk een goei bagetje gevonden in Toyota city.

In de namiddag hadden we het plan om eens naar de bergen te gaan. Geprobeerd om een plaats in te voeren in de GPS waar we al eens eerder geweest waren maar dat lukte ni. Dan maar lukraak op de kaart een plaats aangeduid waar we dachten dat het goed was. Na een uurtje rijden aangekomen op een small wegske dat overging in een wandelpad. Perfect. Bleek dat daar boven op de berg zelfs een tempel staat. Het wegske gevolgd dat almaar smaller werd. Soms was het zelfs nog amper te zien door de begroeiing. Wel een mooi bos. Veel geluiden van krekels en vogeltjes. Boven aangekomen aan de tempel. Leek een beetje verlaten. Veel trappen en dan nog meer trappen brachten ons helemaal boven. Mooi uitzicht boven. Veel rust hier. Spijtig genoeg konden we niet binnen in de tempel maar door een klein raampje hebben we toch iets kunnen zien. Na nog wat groepsfotokes zijn we opt gemakske terug afgedaald en naar huis gereden. Deed deugd om nog eens in een bos te lopen.

eiland

Zoals ge al weet is Japan een eiland en bestaat Japan ook uit verschillende eilandjes. Deze week zijn we met een boot naar 1 van die eilandjes geweest. Van af het strand kon je nog twee andere eilandjes zien. Gezwommen in de zee(heerlijk van temperatuur) een drankske gedronken, een knabbeltje gedaan en vanaf de ligzitjes heel even genoten van het uitzicht, want om kwart na vier vertrok de laatste boot!

Aangekomen op het vasteland zijn we een ander eilandje gaan bezichtigen. Dit eilandje is verbonden met het vasteland dankzij een lange rechte brug over het water.Als je de brug betreedt merk je al gauw dat de wind hier de baas is!

Zand of zout ketst tegen je benen. De wind begint te gieren in een crescendo dat je nog nooit hebt gehoord. Je haren wapperen, je kleren flapperen en als je denkt dat de wind zijn crescendo bereikt heeft, houdt hij deze krachtig aan. Door deze kracht ontstaan er trillingen in de buizen van de brug. Niet voelbaar als schokken maar hoorbaar als geluid. Wonngg wonngg wonngg gutst het. Uit het niets! Voor ons, opkomend geluid. Je kijkt rond, denkend een boot? Niets ziende en plots, aangeraakt door? Trillingen. Aah de buizen. De wind, de kracht . En dan is het stil.

Je kijkt tegen een berg van trappen. Links en rechts begeleidt door een strak opgetrokken strook vlag . En de vlaggen wapperen. De trappen draaien en dan kom je aan de Shintotempel. Shintoïsme is de Japanse versie van het Boeddhisme.

Een draak laat via zijn mond water vloeien in een soort brede pompsteen. Je wast daar je handen en wandelt dan het heiligdom binnen. Er heerst een rust die voelbaar is en zichtbaar voor het oog. Mooi; mooi, mooi. Net een verlaten dorp. En als je het pad afwandelt nader je het einde van het eilandje en de zo dicht door bomen overkoepelde tempel trekt open met zicht op zee. Je wandelt langs de rand van het eiland naar beneden en dag avontuur...

Obon

Deze week is het Obon. Veel bedrijven (waaronder Toyota Boshoku) sluiten een week. De Japanners gaan in deze week terug naar hun geboortestreek. Ze vieren en vereren de geesten van hun voorouders.
Voor ons betekent deze week gewoon een welgekome week verlof. Een beetje uitrusten en nog wat spulletjes bijeenzoeken voor in ons appartement. Op een van die zoektochten hebben we ook kranen gezien. Jonathan vond het fantastisch en Bart was ook wel geinteresseerd.
Ons appartementje begint er nu wel gezellig uit te zien. We hebben een rood salon. De zetels zitten goed. We hebben ook een salontafeltje gekregen van Bart en Benny, ze hadden er eentje teveel. Uiteindelijk hebben we ook een tafel en 6 stoelen gevonden. Verder hebben we een rieten kastje voor Jonathan zijn speelgoed en een radioke om muziekskes te spelen zodat er ook af en toe gedanst kan worden. Nu moeten we enkel nog lampen hebben om hier en daar op te hangen.
Vorige week is ook de auto geleverd, een Toyota natuurlijk. Goeien auto natuurlijk, alleen staat het stuur aan de verkeerde kant. De auto's rijden ook aan de verkeerde kant van de straat. Opletten dus. Het begint wel te gaan nu, alleen gaan mijn ruitenwissers nog al eens aan als ik wil pinken (de hendels aan het stuur staan ook aan de verkeerde kant). Het is ook een beetje wennen aan den automatic (zelf schakelen doen ze hier ni).
Gisteren hebben we een uitstapje gedaan naar de locale zoo. Bart en Benny zijn ook meegegaan. Onze jongen was in zijn nopjes. We hebben olifanten een bad zien nemen, een aap een showke zien opvoeren en nog veel andere dieren lam in hun kot zien liggen. Het was namelijk verschrikkelijk warm gisteren. Ik schat een 40 graden in de schaduw. Iedereen zweten als een rund. Onze jongen had veel dorst en wou een appelsiensapje. In de automaat was echter enkel pompelmoessap. Vindt hij blijkbaar toch ni echt lekker. Het resultaat is te zien op het filmpje hiernaast. Hij heeft het wel flink verder opgedronken. Met elke keer een vies gezicht achteraf.
Voor de rest van de week vakantie staan er nog enkele uitstapjes op het programma. Vrijdag gaan we naar de zee, zaterdag gaan we nog eens naar de voetbal kijken en zondag gaan we BBQen met den Bart zijn rugbyteam. We laten jullie weten hoe het geweest is!